15 Οκτ 2007

Mario into Dreams


Στο προηγούμενο μου θέμα έκανα μια αναφορά στην νέα ελπίδα της Nintendo για παγκόσμια κυριαρχία, το Super Mario Galaxy. Τώρα τελευταία η Nintendo έδωσε στην δημοσιότητα (call me internet) νέα βίντεο τα οποία συνδυάζουν το gameplay με τον τρόπο χειρισμού του Mario, όπου μπορεί να δει κανείς ξεκάθαρα το πώς παίζεται το παιχνίδι με το nun chuck και το WiiMote. (και για του λόγου το αληθές: http://www.eurogamer.net/tv_video.php?playlist_id=5383 )


Αφού λοιπόν είδα προσεκτικά τα εν λόγω βιντεακια, δεν μπορούσε παρά να μου έρθει στο μυαλό ένας άλλος τίτλος ο οποίος έφερε μια μίνι επανάσταση στις κονσόλες. Είναι το Nights into Dreams, το πρώτο αληθινά τρισδιάστατο παιχνίδι για κονσόλες (είχε προηγηθεί το Descent για τα PC ως το πρώτο true 3D παιχνίδι στην βιομηχανία, αλλά δεν έχει και πολύ σημασία), το οποίο μάλιστα είχε στο πακέτο του το πρώτο αναλογικό χειριστήριο για το Saturn καθώς χωρίς αυτό δεν μπορούσε κάποιος να παίξει το παιχνίδι. Ο τίτλος θεωρήθηκε, και όχι άδικα όπως αποδείχτηκε, ένας από τους πιο σημαντικούς και προφητικούς της βιομηχανίας, βάζοντας τις κονσόλες για τα καλά μέσα στην 3D λογική.










Το Nights into Dreams ήταν κάτι το πρωτόγνωρο για τους console gamers καθώς πέτυχε σε πολύ μεγάλο βαθμό τον βασικό του στόχο ο οποίος ήταν οι παίκτες να νιώσουν την αίσθηση της πτήσης. Ενώ λοιπόν τα επίπεδα όπου ο Nights (ο χαρακτήρας του παιχνιδιού ο οποίος πετούσε) ήταν γραμμικά και όχι εντελώς ανοικτά για το gameplay, εν τούτοις η κίνηση με τον αναλογικό μοχλό ήταν αυτή που έπρεπε. Έτσι λοιπόν ο παίκτης είχε την αίσθηση ότι μπορεί να πάει οπουδήποτε (άσχετα εάν αυτό δεν ήταν αλήθεια, μην ξεχνάμε ότι μιλάμε για τίτλο του 1996).

Εδώ κάποιος γνώστης βεβαίως μπορεί να πει «Για κάτσε ρε φίλε, τι σχέση μπορεί να έχει το Mario Galaxy με αυτό το παιχνίδι;». Πράγματι, το μόνο κοινό ίσως των δυο παιχνιδιών είναι το γεγονός ότι είναι τρισδιάστατα. Εάν πάρουμε όμως την εξελικτική πορεία του τίτλου Mario, τότε υπάρχουν πολλά περισσότερα από αυτό το κοινό χαρακτηριστικό.

Ο πρώτος πλήρως τρισδιάστατος τίτλος Mario ήταν το Mario 64 (Το Super Mario RPG για το Super NES είχε ισομετρική ψευδο-3D κάμερα με απλοϊκά τρισδιάστατα μοντέλα, και ως εκ τούτου δεν μπορεί να θεωρηθεί πλήρως 3D βιντεοπαιχνίδι), ο τίτλος με τον οποίο κυκλοφόρησε η κονσόλα Nintendo 64. Ήταν ο τίτλος ο οποίος δικαιολογούσε απόλυτα την ύπαρξη του αναλογικού μοχλού στο χειριστήριο της κονσόλας (η Nintendo ήταν η πρώτη εταιρία που υποστήριξε τον αναλογικό έλεγχο στο βασικό χειριστήριο κονσόλας) και ο τίτλος ο οποίος απέδειξε ότι οι δισδιάστατοι (2D) μηχανισμοί των κλασσικών platform παιχνιδιών μπορούσαν να μεταφερθούν και να εξελιχθούν άριστα στις τρεις διαστάσεις.


Το Super Mario Galaxy φαίνεται ότι μπορεί να κάνει πλέον το βήμα παραπάνω σε αυτή την εξελικτική πορεία. Προηγουμένως, το Super Mario Sunshine για το GameCube δεν ήταν ακριβώς αυτό που περίμεναν οι φίλοι της Nintendo. Το Galaxy έχει πολλά κοινά στοιχεία με το Super Mario 64: Έχει έναν εντελώς νέο τρόπο χειρισμού, τον οποίο και δείχνει να αξιοποιεί και να εκμεταλλεύεται στο έπακρο. Έχει το πλεονέκτημα του αιφνιδιασμού, καθώς, όπως και με το Nintendo 64 και το Mario 64, έτσι και τώρα κανείς δεν είναι απόλυτα σίγουρος του τι μπορεί να περιμένει από αυτόν τον τίτλο, παρά μόνο το ότι είναι ένα Mario και έτσι θα μπορεί κάποιος να βαράει τουβλάκια με ερωτηματικά πάνω τους και να σκοτώνει εχθρούς καθοντας πάνω στα κεφάλια τους. Τέλος, και σημαντικότερο από όλα τα κοινά, έχει πάνω στις πλάτες του τις ελπίδες όλων των fans της Nintendo. Το Mario 64 θεωρείται και είναι παιχνίδι – σταθμός στην ιστορία της βιομηχανίας. Ήταν το παιχνίδι που απέδειξε πως όταν η Nintendo αλλάζει πορεία έχει την ικανότητα να κάνει όλη την βιομηχανία να αλλάξει μαζί της, και συνάμα να μην μπορεί κανείς να την φτάσει.

Πίσω στην σχέση του Nights με το Mario Galaxy λοιπόν. Πιστεύω ότι ενώ σαν τίτλοι είναι εντελώς διαφορετικοί, σαν φιλοσοφία (ανάλογα και με την εποχή τους) έχουν περισσότερα κοινά παρά διαφορές. Το Nights ήταν παιχνίδι – σταθμός γιατί έδωσε μια πρωτόγνωρη αίσθηση στον παίκτη και τον έβαλε στην λογική του τρισδιάστατου κόσμου. Το Mario εξελίσσει αυτό το συναίσθημα, δίνοντας την αίσθηση ότι ο παίκτης έχει πλέον έναν ολόκληρο γαλαξία για να εξερευνήσει, σε ένα πλήρες τρισδιάστατο περιβάλλον. Αυτό το οποίο εντυπωσιάζει είναι το γεγονός ότι το κάνει εξελίσσοντας όλες τις παραδοσιακές αξίες των platform παιχνιδιών, όπως κινήσεις με άλματα, μετάβαση από το ένα επίπεδο στο άλλο, μηχανισμούς πτήσης, στοχευσης και χτυπήματος εχθρών. Παίρνει την κληρονομιά του Nights και του Mario 64 και δείχνει να την ανοίγει σαν τριαντάφυλλο, βάζοντας στο παιχνίδι φρεσκιες ιδέες και προσεγκισεις (φανταζόταν κανείς ότι θα μπορέσει ποτέ ο Mario να γίνει ο ίδιος φάντασμα ή μέλισσα; ) ενώ παράλληλα διατηρεί στο ακέραιο τις κλασσικές platform αξίες.

Κάτι τελευταίο. Έχει ανακοινωθεί επίσημα το sequel του Nights into Dreams για το Wii. Τυχαίο;…


Nights Into Dreams facts: http://en.wikipedia.org/wiki/Nights_into_dreams



Σ.Σ.: Πρέπει να πω οτι το Nights into Dreams δεν ήταν το πρώτο true 3d παιχνίδι για τις κονσόλες, καθώς αυτός ο τίτλος ανήκει στο Jumping Flash. Τo Nights ήταν το πρώτο παιχνίδι με αναλογικό χειρισμό.

3 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Μιας και πριν απ'το νέο Νάικτς δεν ήξερα για το παιχνίδι, δν έχω τα ίδια συαισθήματα/σκέψεις με εσένα, αλλά διαβάζοντας το κείμενο μάλλον δίκαιο έχεις.
Το νέο Μάριο όσο γνωστό και να μας φαίνεται χάρη στον χαρακτήρα, τόσο άγνωστο θα μας είναι η αίσθηση του γκέιμπλέι του - πλην όπως είπες το οτι πηδώντας πάνω στους εχθρούς θα τους ξεκάνουμε.

Θα φέρει την ανατροπή, όπως μας λέει η *μαμά* με τον χειρησμό και τις νέες ιδέες και προοπτικές που συνεπάγονται;

Ο χρόνος θα δείξει... (clopy-paste του pilgrim)

Jake Marshall είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
Jake Marshall είπε...

Κώστα δεν ισχύει αυτό, διάβασε ξανά την τελευταία παράγραφο του προηγούμενου post μου.


"Στη περίπτωση του Nights όμως δε καταλαβαίνω τον χαρακτηρισμό γενικότερα, αν θες εξήγησε μου τον συλλογισμό σου. Το Nights ήταν ένα παιχνίδι που στη βάση του είχε καθαρά 2D gameplay mechanics, πέταγες, πήγαινες μπρος, πίσω, πάνω, κάτω, αλλά όποια πορεία κι εάν ακολουθούσες, η διαδρομή σου ήταν προκαθορισμένη, linear, 3D περιήγηση υπήρχε όταν ήσουν στο έδαφος χωρίς τον Nights, δε καταλαβαίνω δηλαδή γιατί θεωρείς το Nights πιο 3D από το Bug για παράδειγμα που κυκλοφόρησε το 95, όπως το βλέπω εγώ, περισσότερη βάση θα είχε μια αναφορά στο Jumping Flash πχ παρά στο Nights.
Όπως και να χει το Super Mario 64 κυκλοφόρησε πριν το Nights οπότε το ζήτημα τελειώνει εδώ."


Στο Nights για παράδειγμα καθώς κινήσουν στην πίστα και έβλεπες το βουνό στο βάθος, ΔΕΝ μπορούσες να πας εκεί, δεν μπορούσες να κινηθείς εις βάθος στο παιχνίδι.

Τέλος το πρώτο παιχνίδι που χρησιμοποίησε αναλογικό μοχλό ήταν το Super Mario 64.