Racing... It's in my joypad...

Ίσως το αγαπημένο μου gaming genre είναι τα driving – racing games. Από την εποχή που έπαιζα το Lotus 3 στον αρχαίο πλέον (ολοκαίνουργιο τότε) 386 @ 40mhz του πατέρα μου μέχρι και το Forza Motorsport 2 στο XBOX 360 ή το GTR2 στο PC, το πάθος μου για τα αυτοκίνητα γέννησε το πάθος μου για την οδήγηση και γαλουχήθηκε μέσα από το πάθος μου για το gaming. Πραγματικά δεν υπήρξε ποτέ περίοδος της gaming ζωής μου κατά την οποία να μην έπαιζα κάποιο racing game.

Βλέποντας λοιπόν το παρόν και το μέλλον του gaming (και ειδικότερα του console gaming) μου δημιουργούνται κάποιοι προβληματισμοί σε ότι αφορά το είδος του racing game. Καταρχάς θα πρέπει να κάνουμε τον εξής διαχωρισμό: τα racing games χωρίζονται σε arcade racers και σε simulators. Είναι μια αρκετά σαφής κατηγοριοποίηση, η οποία και θα μας βοηθήσει να καταλάβουμε κάποια πράγματα και να ξεχωρίσουμε κάποιους τίτλους ανάλογα με τον προσανατολισμό τους.

Αρχίζοντας από τα arcades racers, το franchise που ξεχωρίζει τα τελευταία χρόνια είναι σαφέστατα το Need for Speed, χωρίς όμως να σημαίνει ότι τα NFS είναι καλύτεροι τίτλοι από το άλλο μεγάλο franchise της βιομηχανίας, το BurnOut. Ειδικά το τελευταίο παιχνίδι, το BurnOut Paradise, έλαβε διθυραμβικές κριτικές από τον ειδικό τύπο, και όχι άδικα μάλιστα, καθώς αποτελεί ένα πάρα πολύ καλό arcade racer, το οποίο μπορεί κάλλιστα να προκαλέσει και ναυτίες στους παίκτες λόγω της απίστευτης αίσθησης ταχύτητας που καταφέρνει να αποδώσει. Παρόλη την ποιότητα του όμως, το Need For Speed είναι ένας απόλυτα καταξιωμένος στην συνείδηση των gamers τίτλος σαν όνομα, και αυτό γιατί είναι ένα franchise της Electronic Arts (του μεγαλύτερου εκδοτικού κολοσσού στην βιομηχανία, ο,τι κι αν σημαίνει αυτό) το οποίο μετράει συνεχείς παρουσίες ανά τους gaming αιώνας, αρχίζοντας από το πρώτο Need For Speed στα PC το 1994 και συνεχίζοντας ακάθεκτο μέχρι και σήμερα, κυκλοφορώντας για οποιαδήποτε πλατφόρμα υπάρχει ή πρόκειται να υπάρξει.

Από την άλλη υπάρχουν τα racing simulators (ή racing sims εν συντομία). Ο πρώτος τίτλος που έρχεται στο μυαλό του οποιουδήποτε παίκτη που έχει πιάσει χειριστήριο κονσόλας από το 95 και μετά είναι το Gran Turismo. Το GT κυκλοφόρησε για το PlayStation, φέροντας στο εξώφυλλο του την φράση «The Real Driving Simulator», φράση η οποία έχει μείνει φυσικά στην ιστορία του gaming, για πολλούς και διάφορους λόγους. Όταν κυκλοφόρησε το πρώτο GT, έφερε την επανάσταση στα Racing Games. Μέχρι τότε οι gamers έτρεχαν είτε με supercars είτε με Rally Cars από το WRC. Το GT ήταν το πρώτο παιχνίδι όπου ο παίκτης μπορούσε να αγοράσει ένα πολύ απλό αυτοκίνητο επιπέδου οικονομικής άνεσης φοιτητή (όπως το 106 Rallye ή το Mazda Demio) και να το μετατρέψει σε πύραυλο εδάφους – εδάφους, βελτιώνοντας το εσωτερικά και (μετέπειτα) εξωτερικά. Και όλα αυτά έχοντας ο παίκτης να επιλέξει ανάμεσα σε έναν αριθμό αυτοκινήτων ο οποίος έφτανε τα τρία ψηφία. Το GT είναι ο τίτλος ο οποίος έβαλε την racing και tuning κουλτούρα στο μυαλό των gamers. Δίκαια λοιπόν χαρακτηρίζεται ως το μεγαλύτερο racing franchise της βιομηχανίας και ένα από τα πιο σημαντικά χαρτιά της SONY για τις κονσόλες της.

Φυσικά το GT δεν είναι ο μόνος racing sim στην βιομηχανία. Μάλιστα υπάρχουν πλέον τίτλοι οι οποίοι προσφέρουν σαφώς περισσότερα από πλευράς gameplay και αίσθησης οδήγησης. Μέσα σε αυτούς είναι ονόματα όπως Colin McRae Rally (R.I.P. Colin…), TOCA Race Driver, Grand Prix 4 για τα PC και φυσικά ο μεγαλύτερος αντίπαλος του GT αυτή την στιγμή και ένας από τους καλύτερους racing τίτλους όλων των εποχών, το Forza Motorsport της Turn10 για το XBOX.

Ας σταθούμε λίγο στο Forza. Πολλοί από εσάς που μπορεί να διαβάζετε το blog (και οι πέντε δηλαδή…lol) ίσως γνωρίζετε ότι είναι πλέον ο αγαπημένος μου racing τίτλος. Δεν είναι τυχαίο… Το Forza ήρθε από το πουθενά για το XBOX και κατάφερε να κάνει το ακατόρθωτο για πολλούς: κατάφερε να γίνει το αντίπαλων δέος του GT. Εκεί που το GT χώλαινε, το Forza μεσουρανούσε. Εκεί που το GT είχε προβλήματα, το Forza προσπερνούσε με 2500 στροφές ανά λεπτό στον κινητήρα του. Πού δηλαδή; Στην AI, στο customizing των αυτοκινήτων και εν τέλη στην ανόθευτη gaming εμπειρία οδήγησης που προσέφερε. Εκεί που στο GT η AI πατούσε πάνω σε αόρατες ράγες τρένου και ο ένας αγώνας ήταν ακριβώς ο ίδιος με την προηγούμενη φορά που κάποιος τον έτρεχε, στο Forza δεν ήξερες ποτέ τι θα συμβεί σε σένα και τους αντιπάλους σου. Εκεί που στο GT για να πάρεις μια στροφή με μέγιστη ταχύτητα το μόνο που είχες να κάνεις είναι να καρφωθείς στον τοίχο και να σε οδηγήσει αυτός με την ταχύτητα που είχες, στο Forza ακουμπούσες τον αντίπαλο και εκείνος αμέσως έχανε την ισορροπία πέδησης του, σε χτυπούσαν από πίσω και βρισκόσουν πάνω στην δεξιά ανοικτή με λίγο παραπάνω ανάποδο τιμόνι από αυτό που υπολόγιζες και τα φρένα σου μετά από 20 γύρους στην Suzuka άρχιζαν να κιτρινίζουν στην σχετική ένδειξη στο On Screen Display και να πρέπει να υπολογίζεις το φρενάρισμα μερικά μέτρα πιο νωρίς από ότι το άρχιζες πριν. Ναι, το Forza έδινε στον παίκτη τόσο καλή εμπειρία οδήγησης. Χωρίς αυτό να σημαίνει βέβαια ότι δεν είχε τα προβλήματα του: πολλοί «καλομαθημένοι» του GT παραπονέθηκαν ότι το Forza δεν είχε αρκετά μεγάλο αριθμό αυτοκινήτων. Άλλοι πάλι δεν μπορούσαν να αντεπεξέλθουν στις απαιτήσεις ενός τόσο καλού racing sim. Κι όμως, το Forza είχε κάτι για όλους: ήταν arcade αν το ήθελε ο παίκτης, και ήταν απόλυτο sim εκεί που ο τολμών «γκαζιαρης» gamer ήθελε και μπορούσε να αντεπεξέλθει.

Τέλος, υπάρχουν και παιχνίδια που ακροβατούν μεταξύ sim και arcade racing. Ένα πολύ καλό παράδειγμα είναι το τελευταίο SEGA Rally, του οποίου η ιστορία είναι γραμμένη με χρυσά γράμματα στα βιβλία των arcades, με τόνους και τόνους κερμάτων να αποδίδουν τα του Καίσαρος το Καισαρι. Το SEGA Rally δίνει την αίσθηση της οδήγησης ενός Rally Car, χωρίς να απαιτεί όμως τις 150 αποφάσεις ανά δευτερόλεπτο ενός Colin McRae, ενός Tommy Makkinnen και ενός Sebastian Loeb. Τα πράγματα είναι απλά: στρίβεις το αυτοκίνητο, κρατάς την ισορροπία του με το γκάζι μέσα στην στροφή ή το φρένο και εφαρμόζεις το ανάλογο ανάποδο τιμόνι για να βγεις από την στροφή με τις ρόδες καρφωμένες ευθεία. Το ίδιο φαίνεται να ισχύει και για το επερχόμενο TOCA Race Driver: Grid της Codemasters, μόνο που εκεί θα υπάρχουν κάπως μεγαλύτερες δόσεις simulation στους αγώνες, λόγω της μεγάλης γκάμας αγώνων που θα υπάρχει στο παιχνίδι (DTM, Street Racing κτλ). Τέτοια παιχνίδια λοιπόν υπάρχουν για να προσφέρουν σε όλους τους παίκτες την ευκαιρία να ζήσουν έντονες racing στιγμές χωρίς να είναι απαραίτητο να ρυθμίζουν και να δοκιμάζουν επί ώρες τις γωνίες camber των τροχών και την σκληρότητα των ελατηρίων της ανάρτησης, ούτε όμως να νιώθουν ότι απλά πατούν ένα κουμπί για γκάζι, ένα κουμπί για φρένο και έναν αναλογικό μοχλό για τιμόνι και το παιχνίδι αναλαμβάνει τα υπόλοιπα για αυτούς (κάτι σαν τα σημερινά αληθινά αυτοκίνητα με ένα κάρο ηλεκτρονικά βοηθήματα τα οποία δεν μπορούν να προσφέρουν την ανόθευτη εμπειρία οδήγησης που προσέφεραν κάποτε τα παλαιοτέρα αυτοκίνητα, θυσιάζοντας την οδηγικη ευχαρίστηση στον βωμό της παθητικής ασφάλειας, δηλαδή του fool proof αυτοκινήτου το οποίο θα σε πηγαίνει απλά από το σημείο Α στο σημείο Β απροβληματιστα. Ένα σύγχρονο ρομπότ με τέσσερις ρόδες δηλαδή, στο οποίο το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να του πεις από πού θα πάει και πώς και αυτό αναλαμβάνει τα υπόλοιπα, ξεκόβοντας εντελώς τον οδηγό από την οδήγηση… Ξέρω το παρατράβηξα, αλλά έπρεπε να τα πω…).

Έτσι λοιπόν υπάρχει κάτι για όλους. Και κάπου εδώ αρχίζουν οι προβληματισμοί που λέγαμε στην αρχή. Ο μεγάλος μου προβληματισμός λοιπόν είναι το κατά πού τραβάει το είδος των racing games. Ναι, υπάρχουν τα racing sims και τα arcade racers. Το θέμα είναι ότι πλέον υπάρχουν πάρα πολλά arcade racers (δεν αναφέρω καν την περίπτωση παιχνιδιών εκτός του μηχανοκίνητου αθλητισμού όπως τον ξέρουμε, δηλαδή παιχνίδια τύπου WipeOut ή Hydro Thunder πιο παλιά) και ελάχιστα racing sims. Φαίνεται ότι η true racing gaming κοινότητα είναι πολύ μικρότερη σε σχέση με τους gamers που θέλουν απλά να πιάσουν το χειριστήριο και να τρέξουν με 300χλμ/ωρα προσπερνώντας τους πάντες. Επίσης, η περίπτωση του Gran Turismo έχει καπακώσει όλη την υπόλοιπη αγορά, κάνοντας απίστευτες πωλήσεις κάθε φορά που κυκλοφορεί ο εν λόγω τίτλος (και μάλιστα δημιουργώντας και το μεγαλύτερο marketing έγκλημα στην βιομηχανία αυτή την στιγμή κατά την γνώμη μου, την απίστευτα απροκάλυπτη κερδοσκοπική ενέργεια του να κυκλοφορεί ένας τίτλος με το όνομα GT Prologue στην αγορά πριν την κανονική κυκλοφορία του παιχνιδιού, δημιουργώντας hype, προσδοκίες για επίλυση των τραγικών προβλημάτων που συνεχίζουν να υπάρχουν στο GT, όπως η ΑΙ με σύνδρομο down, η on-rails αγωνιστική προσέγγιση της και η έλλειψη εμφανούς ζημιάς στα αυτοκίνητα, κάτι το οποίο είπε η Polyphony Digital ότι θα υπάρχει πλέον στον GT5… Άντε να δούμε… ) και ουσιαστικά μην αφήνοντας κανένα περιθώριο για κέρδη σε άλλα τέτοια παιχνίδια. Εδώ κάπου μπορούμε να καταλάβουμε το μέγεθος της επιτυχίας του Forza Motorsport. Τέλος, η οδήγηση είναι μια και μοναδική. Όσο και να βελτιωθούν τα γραφικά και ο ήχος σε ένα racing sim, ο ένας και μοναδικός του στόχος είναι να προσφέρει την εμπειρία της οδήγησης και ειδικότερα της αγωνιστικής οδήγησης όπως πρέπει στον παίκτη.

Έτσι λοιπόν τα racing games έχουν πέσει σε ένα τέλμα. Το GT πουλάει και θα συνεχίσει να πουλάει όσο είναι από πίσω το όνομα PlayStation στο μυαλό του κάθε gamer, το Forza έκανε το μπαμ και πρέπει να συνεχίσει έτσι, ενώ αρκετοί άλλοι τίτλοι περνούν στα αζήτητα της gaming κοινότητας γιατί πολύ απλά δεν υπάρχει αρκετός χώρος για το είδος στην θήκη του εκάστοτε gamer.

Τι πρέπει να γίνει για να βελτιωθεί η κατάσταση λοιπόν;

Η Γνώμη μου είναι πολύ συγκεκριμένη: βελτίωση της επικοινωνίας του παίκτη με το αυτοκίνητο. Κοινώς καλύτερη μεταφορά της εμπειρίας της οδήγησης μέσω του gameplay και μέσω του χειρισμού και του ίδιου του χειριστηρίου. Το Forza 2 έχει καταφέρει κάτι το οποίο πριν από κάποιο καιρό ζούσαν μόνο οι σκληροπυρηνικοί του PC Gaming: κατάφερε να μεταφέρει στον παίκτη μέσω του χειρισμού του και της απίστευτα καλής εκμετάλλευσης του χειριστηρίου του XBOX 360 ένα πάρα πολύ μεγάλο ποσοστό από το τι νιώθει ένας οδηγός αγώνων. Φυσικά δεν είναι τέλεια μεταφορά, αλλά πιστέψτε με πλησιάζει αρκετά. Έτσι λοιπόν, τα racing sims θα πρέπει να μην είναι sims μόνο στην συμπεριφορά του αυτοκινήτου ανάλογα με τους χειρισμούς του παίκτη, αλλά θα πρέπει να μεταφέρουν μέσω την αλληλεπίδρασης παίκτη και παιχνιδιού τον gamers στην θέση του οδηγού. Αυτό σημαίνει πρακτικά καλύτερες κάμερες, ρεαλιστική απεικόνιση, πιστευτή ΑΙ ( η οποία είναι το Α και το Ω ενός racing sim, μετά από τον χειρισμό) και ποικιλία περιβάλλοντος και συνθηκών οδήγησης. Κοινώς, όταν πατάς το γκάζι να νιώθεις πραγματικά ότι πατάς γκάζι και όχι ότι πατάς απλά ένα κουμπί ΑΝΤΙ γκαζιού, όταν στρίβεις να νιώθεις ότι στρίβεις ένα αυτοκίνητο και όχι ότι στρίβεις μια εικόνα που ΝΟΜΙΖΕΙΣ ότι δείχνει ένα αυτοκίνητο να στρίβει και όταν νικάς να νιώθεις ότι έχεις νικήσει γιατί είσαι καλύτερος από τους υπόλοιπους οδηγούς και όχι να νιώθεις ότι απλά νίκησες το ΠΑΙΧΝΙΔΙ.

Για μένα, το καλό racing sim πλέον το καταλαβαίνεις όταν ανοίγεις την κονσόλα για να βελτιώσεις τον χρόνο που έκανες με το Pagani Zonda στο Nuerburgring, όταν ξοδεύοντας τα τελευταία σου 10000 credits για εκείνη την μεγάλη τουρμπίνα για το Evo IX που έχεις χιλιοτρεξει ξέρεις ότι θα σε κάνει να νικήσεις εκείνο τον αναθεματισμένο αγώνα στην Tsucuba και όταν νικάς με το LeMans AUDI Diesel Racer μετά από 60 αιματηρούς γύρους απλώνεσαι κατάκοπος αλλά πανευτυχής στον καναπέ σου ξέροντας ότι δεν είναι πολλοί οι gamers που είχαν την υπομονή, την ικανότητα και τα κότσια να την βγάλουν καθαρή μετά από έναν τέτοιο αγώνα, πόσο μάλλον να νικήσουν. Και φυσικά δεν έχει σημασία το κύπελλο ή τα χρήματα στο παιχνίδι. Σημασία έχει ότι ξέρεις πως αν κάποιος σου πει «Σε πάω μια κόντρα» στο XBOX Live, εσύ θα του απαντήσεις «I’m in» ξέροντας πώς με ο,τι και να τρέξετε, θα πρέπει να είναι damn good για να σε αντιμετωπίσει. There is no place for second place…